سیما طوفانی اصل؛ رضا معبودی نیشابوری
چکیده
قراردادهای لیسانس یکی از انواع قراردادهای انتقال فناوری محسوب میشوند که بر مبنای آنها صاحب پروانه اختراع یا فناوری به‌عنوان اعطاکننده پروانه بهرهبرداری به گیرنده آن مجوز استفاده از پروانه خود را در مدت‌زمان و قلمرو معین اعطا میکند. با توجه به حقوق انحصاری که اعطاکننده پروانه بهرهبرداری درباره پروانه اختراع خود دارد، میتواند ...
بیشتر
قراردادهای لیسانس یکی از انواع قراردادهای انتقال فناوری محسوب میشوند که بر مبنای آنها صاحب پروانه اختراع یا فناوری به‌عنوان اعطاکننده پروانه بهرهبرداری به گیرنده آن مجوز استفاده از پروانه خود را در مدت‌زمان و قلمرو معین اعطا میکند. با توجه به حقوق انحصاری که اعطاکننده پروانه بهرهبرداری درباره پروانه اختراع خود دارد، میتواند محدودیتهایی را بر گیرنده پروانه بهرهبرداری تحمیل کند که ممکن است مبتنی بر قیمت باشد و یا نباشد. انحصار مزبور با توجه به اهداف حقوق رقابت ازجمله تأمین رفاه مصرفکنندگان و یا ممانعت از انحصارطلبی در رقابت ممکن است چالشی را بین حقوق انحصاری اعطاکننده پروانه بهرهبرداری و حقوق رقابت ایجاد کند؛ بنابراین آنچه در این مقاله مورد بحث قرار گرفته، این است که آیا حقوق رقابت به تمام محدودیتهای غیرقیمتی در قراردادهای پروانه بهرهبرداری از یک منظر نگاه میکند و آنها را مخل رقابت تشخیص خواهد داد و یا برخی را نه‌تنها مانع رقابت ندانسته بلکه دارای فواید رقابتی تلقی میکند. برای پاسخ به سؤالات مزبور، مقاله پیش رو، به بررسی سه نظام حقوقی ایران، اتحادیه اروپا و ایالات‌متحده آمریکا به‌طور تطبیقی پرداخته است. مطالعه تطبیقی مزبور، نشان می‌دهد که مقررات ایران در این زمینه نیازمند به تغییرات و اصلاحاتی است تا بتواند موازنه متعادلتری بین حقوق رقابت و حقوق انتقال فناوری ایجاد نماید.
رضا معبودی نیشابوری
چکیده
قراردادهای تبعیض آمیز یکی از مباحث چالش برانگیز حقوق رقابت در نظام‌های حقوقی مختلف است. قراردادهای‌مزبور، قراردادهایی هستند که بنگاه منعقدکننده‌ی آنها، درتنظیم قیمت یا سایر مفاد این‌قراردادها در اوضاع و احوال یکسان، بین طرف‌های مختلف قراردادیِ خود، إعمال تبعیض می‌نماید و بدون دلیل موجه، نسبت به برخی طرف‌ها، قیمت پایین‌تر ...
بیشتر
قراردادهای تبعیض آمیز یکی از مباحث چالش برانگیز حقوق رقابت در نظام‌های حقوقی مختلف است. قراردادهای‌مزبور، قراردادهایی هستند که بنگاه منعقدکننده‌ی آنها، درتنظیم قیمت یا سایر مفاد این‌قراردادها در اوضاع و احوال یکسان، بین طرف‌های مختلف قراردادیِ خود، إعمال تبعیض می‌نماید و بدون دلیل موجه، نسبت به برخی طرف‌ها، قیمت پایین‌تر و یا شرایط سهل‌تر و نسبت به دیگران، قیمت بالاتر و یا شرایط سنگین‌تر قائل می‌شود. در این خصوص، یکی از موضوعات اختلاف برانگیز، این است که آیا تمامی مصادیق قراردادهای‌تبعیض آمیز، همواره بایستی غیر قانونی و ناقض حقوق رقابت تلقی شوند یا اینکه استثنائاتی برای ممنوعیت تبعیض، وجود دارد و در فرض اخیر، با چه معیارهایی می‌توان قراردادهای تبعیض آمیز مخالف حقوق رقابت را از مصادیق مجاز، تفکیک نمود. هم‌چنین موضوع ضمانت اجرای ممنوعیت قراردادهای تبعیض آمیز نیز از جمله مطالب شایسته‌ی بحث و بررسی‌است. با توجه به اینکه ادبیات حقوقی فارسی در خصوص سوالات و ابهامات مربوط به این موضوع، از غنای کافی برخوردار نیست و موضع مقررات ایران نیز در این خصوص، علی‌رغم نقاط قوت فراوانی که دارد، نیازمند برخی اصلاحات است. در این مقاله، تحلیل تطبیقی مقررات حقوق ایران و اتحادیه‌اروپا و ایالات متحده، مطمح نظر قرارگرفته و پیشنهادی مبنی بر اصلاح مقررات ایران، جهت انطباق بیشتر با ضرورت‌های نظری و عملی این موضوع، ارائه گردیده است.
